Παπακώστας Νίκος

(Δεν) Είμαστε
Είμαστε αμφορείς αναμνήσεων,
διάφανα δοχεία φυλακισμένων ονείρων
ποτάμια πόθων ξέχειλα
πλάι σε απάτητους όρκους,
που όμως καταλήγουν στην αποβάθρα
της πεζής καθημερινότητας.
Τι ωστόσο έχουμε καταφέρει;
Να αγγίξουμε μια σπίθα αστεριών χωρίς να καούμε;
Να βαδίσουμε κόντρα στο κύμα της μανιασμένης θάλασσας,
ένα κρύο δειλινό του Δεκέμβρη;
Να στολίσει τα μαλλιά μας ένα ανθάκι μυγδαλιάς,
που σκόρπισε ο μπάτης;
Άραγε ξέρουμε να αγαπάμε
όσο αφόρητα μισούμε;
Θεέ μου, πόσο μικροί μοιάζουμε
στη θέα του ουρανού,
πόσο αθώα ένοχοι για όσα δεν κάναμε
μπροστά στη γλυκιά αμαρτία της ζωής,
που σπαταλήσαμε άσκοπα.
Προσποιούμενοι κάτι που δεν είμαστε
βουλιάζοντας στα ρηχά νερά
της θολής τελειότητας.